گروه جهاد و مثاومت مشرق: خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده جعفر ربیعی است:

رفته رفته با محیط آسایشگاه ها بیش از پیش مأنوس می شدیم و از گذشت هر روز آن تجربه و درسی جدید می آموختیم. عملیات والفجر چهار که در آبان سال ۱۳۶۲ انجام شد، طبق معمول با خوشحالی بچه ها همراه بود. آنها سر از پا نمی شناختند.

خبرهای موجود در روزنامه های عراقی خیلی مختصر بود و کلی. این رسم همیشگی عراقی ها بود. هنگامی که عملیاتی صورت می گرفت به کلی گویی اکتفا می کردند و فقط اعلام می کردند که حمله ی ایرانی ها را درهم شکسته ایم.

از محتویات روزنامه ها در روزهای بعد معلوم می شد که کلی گویی دشمن ناشی از عدم شناخت و شناسایی اهداف عملیات بوده که عمدتاً به تصرف رزمندگان اسلام درآمده بودند و طبق معمول یک طرف پاتک عراقی ها که باید در جبهه ها پیاده می شد مربوط به اردوگاه های اسرا بود.

ابتدا آب ها را قطع کردند. برخورد نگهبان ها تغییر کرد. ساعت آزادباش تقلیل و مقدار غذا کم شد. از تخلیه چاه ها نیز در آن روز خبری نشد. اسامی چند نفر از بچه ها را از هر سه قاطع یادداشت کردند و بعد از تاریک شدن هوا به بیرون از اردوگاه به اتاق شکنجه برده و بعد از ضرب و شتم و شکنجه، مجدداً به داخل اردوگاه و آسایشگاه ها بازگرداندند.

اوضاع و احوال نشان می داد که عراقی ها خیلی ناراحت اند. با تمام محدودیت هایی که دشمن برایمان ایجاد کرده بود بچه ها معتقد بودند این موضوع و عکس العمل واقعی عراقی ها نیست. قدیمی ها می گفتند: «ما وحشی گری هایی از نگهبانان عراقی دیده ایم که روی صهیونیست ها را با آن همه جنایات شان نسبت به فلسطینی ها سفیده کرده است. برخورد فعلی دشمن را ناشی از مکر و حیله جدید می دانیم که گذشت زمان آن را نشان خواهد داد.»

بعد از گذشت چند روز تعداد کمی از اسرای مجروح عملیات جدید به اردوگاه انتقال یافتند. حضورشان در آسایشگاه ها امید و نوری تازه برای بچه ها به شمار می رفت. خبرهای امیدوارکننده ای از وضعیت داخلی ایران و وضعیت جبهه ها بازگو می کردند که تمام آنها خلاف تبلیغات پوچ و کذایی عراقی ها بود. این خبرها همه را مصمم تر می کرد تا بهتر بتوانند مقاومت کنند.
*سایت جامع آزادگان